Mózgowe porażenie dziecięce – definicja, obraz kliniczny, metody i kryteria rozpoznania
Słowa kluczowe / Keywords:
Streszczenie:
Mózgowe porażenie dziecięce (MPD) jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności dzieci i młodzieży; stanowi złożony problem diagnostyczny, terapeutyczny oraz społeczny, z którym w codziennej praktyce spotykają się pediatrzy i lekarze podstawowej opieki zdrowotnej (POZ). Zgodnie z aktualną definicją, MPD to grupa trwałych zaburzeń ruchu oraz postawy wynikających z niepostępującego uszkodzenia rozwijającego się mózgu dziecka. Zaburzenia ruchowe to kluczowy element obrazu klinicznego, niezbędny do rozpoznania MPD, jednak obraz kliniczny tej grupy zaburzeń jest bardzo złożony i w dużym stopniu zależy od problemów współtowarzyszących deficytom ruchowym. Najważniejsze współistniejące dysfunkcje dotyczą odżywiania dziecka, funkcji poznawczych oraz zachowania, a także analizatorów wzrokowego i słuchowego; padaczka u dzieci z MPD ma nierzadko charakter lekooporny. Częstość MPD zależy głównie od wieku urodzeniowego; średnia częstość to 2 zachorowania na 1000 żywych urodzeń, natomiast u dzieci z urodzeniową masą ciała < 1500 g częstość ta wzrasta ponad 70-krotnie. Wśród czynników ryzyka wystąpienia MPD wymienia się problemy prekoncepcyjne, prenatalne, okołoporodowe oraz występujące we wczesnym okresie życia dziecka (postnatalne); ich znajomość umożliwia zapobieżenie części zachorowań. Aktualny podział kliniczny wyróżnia 3 typy MPD: spastyczny, dyskinetyczny i ataktyczny, w zależności od typu zaburzeń ruchowych występujących u pacjenta. Nowoczesne badania neuroobrazowe pozwoliły na podzielenie MPD na 5 podtypów. W ustaleniu etiologii MPD coraz istotniejszą rolę odgrywają badania genetyczne. Pomimo ogromnego postępu, jaki dokonał się w diagnostyce MPD, rozpoznanie to pozostaje rozpoznaniem klinicznym, a do jego ustalenia niezbędna jest obecność trwałej dysfunkcji motorycznej wynikającej z uszkodzenia niedojrzałego mózgu.
Standardy Medyczne/Pediatria 2023, T. 20, 421-429
Abstract:
Cerebral palsy (CP) is the most common cause of disability in children and adolescents; is a complex diagnostic, therapeutic and social problem that paediatricians and primary care physicians encounter in their daily practice. According to the current definition, cerebral palsy is a group of permanent movement and postural disorders resulting from non-progressive damage to a child’s developing brain. Movement disorders are a key element of the clinical picture, necessary for the diagnosis of CP, but the clinical picture of this group of disorders is very complex and depends to a large extent on problems coexisting with motor deficits. The most important coexisting dysfunctions relate to the child’s nutrition, cognitive functions and behaviour, as well as visual and auditory analysers; epilepsy in children with CP is often drug-resistant. The frequency of cerebral palsy depends mainly on the child’s birth age, the average frequency is 2 cases of CP per 1000 live births, while in children born with a weight below 1500 grams this frequency increases over seventy times. The risk factors for CP include preconception, prenatal, perinatal and early life (postnatal) problems; knowledge of them makes it possible to prevent some cases of cerebral palsy. The current clinical division distinguishes three types of CP, i.e. spastic, dyskinetic and ataxic, depending on the type of movement disorder in the patient. Modern neuroimaging studies have allowed CP to be divided into five subtypes. Genetic tests play an increasingly important role in determining the etiology of cerebral palsy. Despite the great progress that has been made in the diagnostic procedures, this diagnosis of CP remains a clinical one, and its establishment requires the presence of permanent motor dysfunction resulting from damage of the immature brain.
Strona przeznaczona dla lekarzy i osób pracujących w ochronie zdrowia. Wchodząc tu, potwierdzasz, że jesteś osobą uprawnioną do przeglądania zawartych na tej stronie treści.